|
İnsanı en çok acıtan şey, en çok ihtiyaç duyduğu kişi
yanındayken, o kişinin en çok ihtiyaç duyulan kişi
olduğunu anlamamasıdır.
Ve bu, insanı çıldırtır... Yanına gelmemesi, ellerini
tutmaması, yüreğine dokunmaması çıldırtır... Bir
dokunuşla her şeyin biteceğini bilmemesi -bırak
yaralamayı- öldürür insanı...
Ve ihtiyaç duyan kişi, ihtiyaç duyulan kişinin, ihtiyaç
duyulan kişi olduğunu anlamamasına kızar. Bu yüzden
ihtiyaç duyulan kişiye ihtiyaç duyduğunu söylemek
yerine, ona kızar, bağırır, kendisini anlamasını bekler.
Bazen sınırları şaşırır, krizler geçirir. Çünkü ihtiyaç
duyulan kişinin zekâsına güvenmiştir, onu beyninde
yükseklerde görmektedir ve kendiliğinden anlamasını
beklemektedir. Kim bilir belki de, ihtiyaç duyulan kişi,
ihtiyaç duyulduğunun farkındadır ama anlamazlıktan
gelip, intikam alıyordur kendince... |
