|
Set tasarımları, kameranın kullanımı ve sahneler arası
geçişler beni gerçekten büyüledi. Mekân kullanımı da
sinemanın neden sanat olduğu sorusuna çok güzel bir
cevap gibiydi sanki. Film insanın içine işliyor,
düşünmeye zorluyor. Filmden sonra bu filmi tekrar tekrar
izlemek istediğimi hissettim ama (belki de bilinçli
oluşturulan kasvetli atmosferi ve gri tonlaması
sebebiyle) bir daha izlemeye kolay kolay cesaret edip
edemeyeceğimi bilmiyorum.
Ve İlhan İrem'in şu dizeleri geldi aklıma:
"Bir şey anlamadım... / Daha mı? Dahası yok... / Bu her
şeyin ötesi... / Her şeyin ötesine geldin: /
Başlangıcına yani..." |
